Psie choroby - ropomacicze

ROPOMACICZERopomacicze (pyometra) u suk to jedno z najczęstszych schorzeń, z jakimi spotykamy się w praktyce weterynaryjnej. Chorobę wywołują zaburzenia hormonalne, dokładnie zbyt długie działanie hormonu progesteron, w wyniku tzw. przetrwałego ciałka żółtego w jajniku. Błona śluzowa macicy ulega wyraźnemu pogrubieniu, zaczyna się proces zapalny, któremu często towarzyszą zakażenia bakteryjne. Na skutek tego wewnątrz macicy zbiera się ropa. Dochodzi do samozatruwania się organizmu, co może prowadzić do upośledzenia czynności wątroby, śledziony a nawet uszkodzenia nerek. 
Wśród pierwszych objawów choroby trzeba wymienić: 

• wysoką temperaturę ciała, niekiedy dochodzącą do 40 -41 st. C., 
• wzmożone pragnienie,
• zwiększone wydalanie moczu,
• wymioty, czasami nawet uporczywe,
• biegunkę,
• przyspieszone krótkie oddechy (mogą przypominać zianie),
• apatię,
• brak apetytu,
• w badaniach morfologii krwi znaczny wzrost leukocytów, przyspieszone OB.

Obraz kliniczny ropomacicza może przybierać dwie formy. Tzw. "otwartego ropomacicza", kiedy z warg sromowych suki (kotki) wypływa ropa - w takim przypadku postawienie trafnej diagnozy nie nastręcza trudności. Druga forma to tzw. "ropomacicze zamknięte", kiedy zbiera się ropa, macica bardzo się powiększa, ale na skutek zamkniętej szyjki macicy brak zewnętrznych objawów choroby. Badający zwierzę lekarz badaniem palpacyjnym (poprzez omacywanie) wyczuwa znacznie powiększoną macicę. Badania krwi, tj. podwyższony OB i leukocytoza potwierdzają diagnozę. Całkowitą pewność uzyskujemy po wykonaniu badania RTG i USG.
Jedyną skuteczną metodą leczenia i ratowania zwierzęcia jest usunięcie macicy i jajników (ovariohysterectomia). Zabieg jest poważny i wymaga znieczulenia ogólnego. W przypadku wiekowych suk (kotek) najbardziej bezpieczna jest narkoza wziewna. Należy dodać, że schorzenie ropomacicza najczęściej dotyka samic, u których stosowano środki hormonalne np. w celu zapobiegania niechcianej ciąży, czy też w celu zlikwidowania cieczki (rui). Schorzenie częściej dotyka też samic nie mających potomstwa, niż np. wieloródek.