Psie choroby - wąglik

WĄGLIKWąglik jest niezmiernie zakaźną, zaraźliwą chorobą wywoływaną przez laseczkę wąglika Bacillus anthracis. Choroba ta znana jest od czasów starożytnych i właściwie spotykana jest na całym świecie. W przypadku Polski ostatnie przypadki tej choroby notowano w okresie powojennym. W warunkach naturalnych na zakażenie najbardziej wrażliwe jest: bydło, owce i konie. Rzadziej świnie, psy i koty. Wynika to ze sposobu odżywiania zwierząt ( mowa o zakażeniu doustnym). Zwierzęta roślinożerne właśnie najbardziej narażone są na zakażenie drogą pokarmową na skutek możliwości spożycia przetrwalników bakterii wraz z roślinami. Dzieje się tak na skutek wymywania z gleby wspomnianych przetrwalników bakterii pochodzących z okresowo zalewanych areałów, podczas powodzi, na których wcześniej grzebano zwłoki zwierząt padłych z tej przyczyny.Sama bakteria jest bardzo oporna na działanie niskich temperatur, natomiast stosunkowo szybko ginie w wyższej temperaturze. Jednakże w niekorzystnych dla siebie warunkach wytwarza przetrwalniki. Te są wyjątkowo wytrzymałe na warunki środowiskowe i potrafią w tej formie zachować zdolność wywołania zakażenia nawet przez kilkadziesiąt lat. Choroba w zależności od dogi zakażenia może przybierać różne formy:
- Postać skórna, która jest następstwem zakażenia przez skórę. W kilka dni w miejscu zakażenia pojawia się plamka, która przeistacza się w grudkę a ta w pęcherzyk z surowiczą lub krwistą zawartością. Pęcherzyk zazwyczaj ma na środku czarną plamkę. W chwili pęknięcia, rozdrapania lub przyschnięcia pęcherzyka w miejscu zmiany pojawia się dość charakterystyczny czarny strup. Wokół strupa skóra staje się zaczerwieniona, pogubiła a na obrzeżach pojawiają się kolejne pęcherzyki. Dołączają się niespecyficzne objawy jak gorączka, dreszcze, bóle głowy i stawów, okoliczne węzły chłonne stają się powiększone i bolesne. Jednak nie zawsze tak się dzieje. Ta postać choroby, bowiem może także przybierać formę obrzęku złośliwego. Wówczas objaw "czarnej krosty" nie występuje. Pojawiają się natomiast silne obrzęki okolicznych tkanek, zaś skóra przybiera kolor fioletowy. Taki obraz choroby obserwowany jest bardzo często, kiedy to miejsce zakażenia jest na granicy skóry i błony śluzowej. Zdarza się, że ta postać choroby przyjmuje charakter zakażenia uogólnionego - posocznicy. 

- Postać płucna jest następstwem zakażenia aerogennego ( wziewnego). Pojawiają się zmiany martwicze w węzłach chłonnych śródpiersia i zmiany zapalne w płucach. Pojawia się bardzo wysoka gorączka, dreszcze, kaszel, krwioplucie, silnie wyrażona duszność aż do sinicy włącznie. Ta postać choroby cechuje się bardzo wysoką śmiertelnością. 

- Postać jelitowa choroby powodowana jest spożyciem przetrwalników bakterii wraz z trawą lub sianem w przypadku zwierząt roślinożernych lub wraz z mięsem pochodzącym od zwierząt chorych w przypadku zwierząt mięsożernych. Po wtargnięciu tą drogą przetrwalniki bakterii atakują błonę śluzową i węzły chłonne jelit doprowadzając do ich krwotocznych zmian martwicowych. Dochodzi do silnych bólów brzucha, uporczywych wymiotów, krwistych cuchnących biegunek z towarzyszącą wysoką gorączką. Śmierć nastąpić może w ciągu 48 godzin od chwili zakażenia.Sama choroba w zależności od odporności zwierzęcia i zjadliwości zarazka może mieć różny przebieg. 

- Przebieg nadostry - dochodzi do śmierci zwierząt po kilkunastu godzinach od chwili zakażenia. Z jamy nosowej, ustnej i odbytu wydostaje się krwawa piana zwierze ginie wśród objawów silnej duszności i drgawek. 

- Przebieg ostry - do śmierci zwierzęcia dochodzi po 2 - 3 dniach od chwili zakażenia. Zwierzęta mają wysoką temperaturę, wykazują niepokój i podniecenie. Spojówki i śluzówki są obrzęknięte z licznymi wybroczynami krwi. Krwiste biegunki, silna duszność dopełniają obrazu choroby. 

- Przebieg podostry charakteryzuje się identycznymi objawami z tym jednak, że rozciągniętymi bardziej w czasie. Do zgonu może upłynąć kilka dni.Wąglik najczęściej u ludzi i zwierząt mięsożernych przybiera formę skórną, rzadziej natomiast płucną. U zwierząt roślinożernych natomiast pokarmową. W Polsce ostatni przypadek zgonu człowieka z powodu wąglika miał miejsce w 1956 roku. Jednakże w ciągu ostatnich dziesięciu lat zanotowano ponad 20 przypadków zachorowania ludzi na postać skórną wąglika głównie wśród osób obsługujących i pracujących na fermach zwierząt futerkowych.